Straszewicz Witold Stefan (1919–1998) inżynier elektryk, akustyk, docent Politechniki Warszawskiej. Ur. 1 XI w Warszawie, był synem Stefana (zob.) i Bianki z Filippinich, bratankiem Jana Wacława (zob.).Nauki początkowe pobierał S. w domu, a następnie uczęszczał kolejno do gimnajzów: Ziemi Mazowieckiej w Warszawie, w Milanówku pod Warszawą i Edwarda Rontalera w Warszawie. Od czwartej klasy uczył się w Warszawie w Gimnazjum im. Stefana Batorego, gdzie zdał maturę w r. 1938. Przyjęty t.r. na Wydz. Elektryczny Politechn. Warsz., nie rozpoczął studiów z powodu odbywania służby wojskowej w Szkole Podchorążych Rezerwy Łączności w Zegrzu; w czerwcu 1939 uzyskał stopień plutonowego. Po wybuchu drugiej wojny światowej skierowano go na front południowy jako zastępcę dowódcy plutonu. Dn. 5 IX t.r. został dowódcą plutonu w stopniu starszego sierżanta podchorążego. Brał udział w obronie Lwowa, a po zajęciu miasta przez wojska sowieckie wrócił pod koniec września do Warszawy.
Podczas okupacji niemieckiej pracował S. od listopada 1939 (do r. 1944) jako praktykant i technik w firmie stryja «Biuro Elektrotechniczne inż. Jana Straszewicza». Od r. 1941 uczył się w Państw. Szkole Elektrycznej II st., a w l. 1942–4 kontynuował naukę w Państw. Wyższej Szkole Technicznej. Służył w AK (pseud. Jagiełło) kolejno jako oficer łączności, zastępca dowódcy kompanii radiowej i dowódca stacji radiofonicznej. W byłym Zakł. Fizyki Politechn. Warsz. uczestniczył w montowaniu i strojeniu na potrzeby konspiracji selektywnych odbiorników radiowych typu OBA (bateryjno-alarmowych). W listopadzie 1943 został awansowany na stopień podporucznika. Brał udział w powstaniu warszawskim 1944 r., a po jego upadku zamieszkał w Komorowie pod Warszawą, gdzie już wcześniej przebywał ojciec. Dn. 2 I 1945, podczas pracy w radiostacji konspiracyjnej w Pruszkowie, został aresztowany przez Niemców; więziony w Łodzi, w czasie ewakuacji więzienia 22 I t.r. zbiegł z konwoju.
Po zakończeniu wojny pracował S. początkowo jako radiotechnik w radiowęźle w Pabianicach, a następnie w rozgłośni radiowej w Łodzi. Jesienią 1945 wrócił do Warszawy i przez krótki czas był zatrudniony w Państw. Inst. Telekomunikacyjnym na stanowisku starszego radiotechnika. Równocześnie studiował w Sekcji Radiotechniki Oddz. Telekomunikacji na Wydz. Elektrycznym Politechn. Warsz.; w l. 1946–9 był prezesem studenckiego Koła Elektryków. Już od 1 XI 1949 pracował na pół etatu jako młodszy asystent w Zakł. Podstaw Telekomunikacji, a od 1 IV 1950 na pełnym etacie w kierowanej przez Ignacego Maleckiego Katedrze Elektroakustyki (przeniesionej 1 X 1951 z Wydz. Elektrycznego na Wydz. Łączności). Dn. 8 XI 1950 ukończył studia ze stopniem inżyniera elektryka i magistra nauk technicznych. Jako starszy asystent (od 1 XII 1950), a potem adiunkt (od 1 IX 1951) brał udział w działalności Katedry, a podczas częstych nieobecności Maleckiego kierował jej pracami. Od r. 1950 prowadził pionierskie badania z akustyki budowlanej, wykładał akustykę muzyczną i architektoniczną oraz podstawy akustyki, akustyki psychologicznej i fizjologicznej, a także (do r. 1962) kierował laboratorium dydaktycznym z elektroakustyki. Interesował się naukowym aspektem zwalczania hałasu w przemyśle i wspólnie z Maleckim i Wacławem Kołtońskim opublikował książkę Zwalczanie hałasów w zakładach przemysłowych (W. 1954). Wiele prac poświęcił akustyce sal i jej pomiarom; był autorem trzech patentów dotyczących pomiaru zniekształceń: Sposób pomiaru zniekształceń nieliniowych harmonicznych sygnału elektrycznego (nr 45039 z r. 1961), Sposób mierzenia zniekształceń nieliniowych w układach i elementach telekomunikacyjnych (nr 45117 z r. 1961) i Sposób pomiaru zniekształceń sygnału elektrycznego oraz układ stosowania tego sposobu (nr 45905 z r. 1962). Dn. 27 IV 1965 doktoryzował się z tej problematyki na podstawie napisanej pod kierunkiem Maleckiego rozprawy Pewne kryterium zniekształceń nieliniowych (W. 1964). Swoje poglądy na temat podstawowych parametrów, charakteryzujących pole akustyczne we wnętrzach podsumował w rozprawie Some remarks on the reverberation time criterion and its connection with acoustical properties of room („Arch. Akustyki” 1968 z. 2). W l. 1968–9 wykładał dodatkowo akustykę wnętrz na Wydz. Architektury ASP w Warszawie.
Wyniki teoretycznych analiz weryfikował S. w realizowanych przez siebie projektach akustyki sal koncertowych, operowych, teatralnych i obiektów wielofunkcyjnych. Wspólnie z Maksymilianem Abramczykiem zaprojektował akustykę (kształt, materiały i ustroje wykończeniowe) sali koncertowej Filharmonii Pomorskiej im. Ignacego Paderewskiego w Bydgoszczy (oddana do użytku w listopadzie 1958), która została uznana przez wielu muzyków, m.in. Artura Rubinsteina i Witolda Małcużyńskiego, za jedną z najlepszych na świecie. W l. sześćdziesiątych zajmował się kompleksowym opracowaniem zagadnień akustycznych w budowanym Centralnym Ośrodku Radia i Telewizji (w tym celu był zatrudniony na pół etatu w biurze Projektów Polskiego Radia). Zaprojektował też akustykę sal koncertowych Filharmonii w Częstochowie, Filharmonii im. Artura Malawskiego w Rzeszowie, Państw. Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie, sali operowej Teatru Wielkiego w Łodzi, sal koncertowej i kameralnej w toruńskim «Domu Chemika» oraz studia koncertowego im. Witolda Lutosławskiego Polskiego Radia w Warszawie. Współtworzył projekty akustyki obiektów użyteczności publicznej, m.in. dla budynku Międzynarodowego Dworca Lotniczego w Warszawie (1961–7) i Hali Widowiskowo-Sportowej (tzw. Spodka) w Katowicach. W r. 1965 weryfikował opracowania akustyczne Teatru Lalek w Szczecinie i Teatru Lalek w Białymstoku. Był też konsultantem zagadnień akustycznych przy projektowaniu (1971–2) Teatru Muzycznego w Gdyni, przebudowie (1973) studia koncertowego Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Radia w Katowicach, budynku Szkoły Muzycznej w Sosnowcu oraz Filharmonii i Teatru w Lublinie.
Po reorganizacji Politechniki i utworzeniu instytutów pracował S. od 1 X 1970 w Inst. Radioelektroniki na Wydz. Elektroniki (od 1 II 1974 na stanowisku docenta). Tutaj habilitował się 14 V 1974 w zakresie elektroakustyki na podstawie rozprawy Analiza geometryczna właściwości pola akustycznego w obszarach ograniczonych (W. 1974), prezentując nowe podejście do metody geometrycznej, wg której zbudował później algorytmy programów symulacyjnych w akustyce wnętrz. T.r. prowadził wykłady zlecone z akustyki architektonicznej na Politechn. Szczecińskiej. W r. 1975 przeszedł na pełny etat do Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Radia i Telewizji, natomiast na Politechnice pracował odtąd jako docent kontraktowy w wymiarze pół etatu. Na pełny etat wrócił na uczelnię 1 X 1979, pół etatu zachował w Zakł. Projektowania Centrum Naukowo-Produkcyjnego Techniki Radia i Telewizji (od r. 1983 Biuro Studiów i Projektów Radia i Telewizji). Na Politechnice kierował od r. 1982 Zakł. Elektroakustyki i Pracownią Audioakustyki w Inst. Radioelektroniki.
S. działał jako ekspert w wielu gremiach naukowych i stowarzyszeniach, m.in. już od r. 1959 brał udział w pracach Komisji Akustyki Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, a w r. 1965 został powołany do Komitetu Akustyki PAN, w którym do r. 1968 przewodniczył Komisji Akustyki Architektonicznej. Współpracował z Polskim Komitetem Normalizacji (PKN) i przez wiele lat przewodniczył jego Komisji Akustyki. Jako członek sekcji budownictwa Rady Normalizacyjnej PKN (1963–71) był współautorem dwóch podstawowych norm technicznych akustyki budowlanej, dotyczących terminologii i ochrony dźwiękowej w budownictwie mieszkaniowym. Na zlecenie PKN opracował na początku l. siedemdziesiątych program normalizacji w zakresie ochrony środowiska człowieka przed hałasem. Jako rzeczoznawca Tow. Ekspertów Budownictwa w Polsce, Stow. Inżynierów i Techników Mechaników Polskich oraz Stow. Elektryków Polskich (założył w nim Komisję Akustyki) opracował kilkadziesiąt ekspertyz technicznych i naukowo-technicznych, dotyczących zwalczania hałasu w przemyśle. Wiele ekspertyz wykonał też dla Ligi Walki z Hałasem, której przewodniczył przez jedną kadencję. Działał w Zespole Problemowym ds. Ochrony Środowiska Inst. Techniki Budowlanej oraz był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej Tow. Akustyków Polskich. Za granicą w l. 1956–65 brał udział w pracach Międzynarodowej Komisji Elektrotechnicznej (International Electronical Commission) oraz Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej (International Standard Organization). Działał też w organizacjach społecznych, m.in. był członkiem Związku Żołnierzy AK, ZBoWiD i ZNP (pracował w Komisji Rewizyjnej), a także przez jedną kadencję prezesem Warszawskiego Tow. Wioślarskiego. Dn. 30 IX 1990 przeszedł S. na emeryturę. Zmarł 27 VII 1998 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kw. 21 F). Był odznaczony m.in. Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1961), Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1983) oraz Złotą Odznaką Stow. Elektryków Polskich (1988).
S. był trzykrotnie żonaty; pierwsze małżeństwo, zawarte w r. 1941 z Ireną Ośko, zakończyło się rozwodem. W czerwcu 1946 ożenił się z Marią z Rościszewskich, polonistką i studentką Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Trzeci związek zawarł w r. 1954 z Hanną Radwan, pianistką; w tym małżeństwie miał syna Piotra (ur. 1958), inżyniera technologii drewna, przedstawiciela niemieckiej firmy «ATS».
Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1944–1974, W. 1975 cz. 2; Dybowski S., Słownik pianistów polskich, W. 2003 (dot. żony, Hanny); Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1965, W.–P. 1967 s. 439; toż za r. 1974, W.–P. 1976 s. 687; Profesorowie i docenci Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej 1951–2001. Zbiór not bibliograficznych, Red. J. S. Bober, R. Z. Morawski, W. 2002 s. 221–2 (fot.); – Historia elektryki polskiej. T. 3: Elektronika i telekomunikacja, W. 1974; Historia i dorobek Wydziału Elektroniki Politechniki Warszawskiej 1977–1986, W. 1986 s. 68–9, 151; Miszczak S., Historia radiofonii i telewizji w Polsce, W. 1972 (fot.); Piekut H., Twórca koncertowych sal, „Przegl. Techn.” 1995 nr 4–5 s. 10; Politechnika w Powstaniu Warszawskim: w pięćdziesiątą rocznicę (1944–1994), W. 1996 s. 126; – Politechnika Warszawska 1939–1945. Wspomnienia pracowników i studentów, W. 1990 s. 200–2; – „Gaz. Wyborcza” dod. „Gaz. Stoł.” 1998 nr 177–179 (nekrologi); – Arch. Politechn. Warsz.: sygn. 8370 (teczka osobowa S-a); – Informacje żony, Hanny Straszewicz z W.
Józef Piłatowicz